Przekleństwo powtarzalności

Pokonujemy dobrze znane trasy, chodząc każdorazowo tymi samymi ulicami. Pochłaniamy nieśmiertelne schabowe z kapustą w starym, poczciwym barze na rogu. Zaliczamy obowiązkowy lipcowy urlop nad Bałtykiem z dobrze znanymi kaprysami pogody, żałując, że tym razem nie udało się zarezerwować tego samego pokoju hotelowego co ostatnio, i przedostatnio, i przedprzedostatnio. 

Skąd właściwie bierze się ta nieznośna potrzeba ciągłego wracania do tych samych miejsc, by odgrywać tam wciąż te same rytuały? Dlaczego czasem tak uparcie pragniemy człapać kilka kilometrów z pustym żołądkiem, byle tylko dotrzeć do konkretnego lokalu na skraju miasta, choć nie różni się on praktycznie niczym od dziesiątek knajp w okolicy poza tym jednym szczegółem, że już kiedyś tam byliśmy? Dlaczego tak bardzo denerwuje nas, gdy z ustalonego rytmu ciągłych powtórzeń wybije nas nieoczekiwany remont, przerwa urlopowa czy inne zrządzenie losu?

Gdy spoglądam na mapę Europy, podświadomie zwracam uwagę na miejsca, które już odwiedziłem i natychmiast nabieram ochoty, by znów tam pojechać. Paradoksalnie jednak, każde z tych miejsc dołączyło do listy "must come back" wyłącznie dzięki temu, że któregoś dnia zdołałem się przełamać i wytyczyć sobie nowy, nieznany dotąd cel. Kiedyś przyśnił mi się nawet szalony plan, by odwiedzić wszystkie europejskie miasta tylko po to, by przy kolejnej wizycie w każdym z nich mieć to błogie uczucie powrotu. Ależ to byłoby śmiertelnie nudne...

Dziś wszakże na oryginalność się nie zanosi: Nogi jak zwykle prowadzą mnie same z punktu A do punktu B, gdy wtem z mechanicznego pędu wyrywa mnie nieznajoma twarz kierowcy pytającego, jak dotrzeć do ulicy takiej a takiej. Zdezorientowany sięgam po telefon, bo cóż innego mi zostaje? Wstukuję cierpliwie żądaną lokalizację do wszechwiedzącej aplikacji i po raz kolejny doznaję olśnienia, że to przecież trzecia w prawo, druga w lewo, a potem długo prosto. 

Który to już raz snuję się ulicami Wrocławia tymi samymi ścieżkami? A gdybym tak i ja skorzystał ze wskazówek Google Maps? Wytyczam więc tym razem trasę dla siebie. Wyskakują mi kolejno: Legnicka, Plac Legionów, Grabiszyńska... Nudy. Sam bym na to wpadł... Ale zaraz!... Po wybraniu wariantu dotarcia piechotą pojawia się jeszcze jedna, alternatywna trasa. Wiedzie na skróty przez niewielki park, o którego istnieniu nie miałem pojęcia; przez osiedlowe alejki, a nawet podwórza. A co mi tam?! Stawiam na alternatywę. 

Podążam posłusznie za wskazówkami i z każdym krokiem coraz bardziej rozdziawiam gębę, odkrywając co rusz zupełnie nowy świat.